Mutlu olmanın şartı

"Kendimi mutlu hissetmiyorum "dedi Nora. Bir kafesde çırpınıyordu yüreği.Öyle hızlı atıyordu ki öfkeyle karışık umutsuzluğa teslim olmuş kalbi, derin bir nefes çekti içine, yine de dindiremedi. Ne olmasını bekliyordu, hayatın ona ne vermesini istiyordu. Bir çocuk belki, bir aile. kendine ait yaşam birimi belki. Sessizlik . Maskesizlik. Özgürlük . Bunlar olmadığı için miydi mutsuzluğu, şartların onu kısıtlamasından mı sıkılmıştı. Oysa ne tezat isteklerdi kendi içlerinde. İstediği sessizlik ve özgürlük ona sahip olacağı bir bebek ile gelmeyecekti. İstediği bebek ise kısıtlanmışlık tam da o an itibariyle başlayacaktı. Ruhunu doyuramadı. Huzuru dışarda aramış olmalıydı ve mutluluğu şartlara bağlamıştı. İstekleri hiç bitmiyordu ve bunu yaşamın devamlılığıyla örtüştürebildi ancak sahip olduklarına duyduğu şükranı es geçmiş olmalıydı. Nefes aldığı sürece umut hep vardı. İlahi olana , hiç bir varlığın başı boşluğuna yer olmayan eşsiz dizayn ve düzene yeniden tutunmalıydı.

Hatırladı , "O beni  unutmadı..."

TESLİMİYET